Μπορεί η Deutsche Bank να ρίξει τη Μέρκελ (και το ευρώ);

Κατά τους πλέον απαισιόδοξους - και κινδυνολόγους ίσως -οικονομικούς αναλυτές μια ενδεχόμενη κατάρρευση της Deutsche Bank θα προκαλούσε παγκόσμιο σοκ πενταπλάσιας ισχύος από εκείνο της Lehman Brothers. Κατά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας αποτελεί σήμερα τον «υπ’ αριθμόν ένα παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο». Και σύμφωνα με την βρετανική Telegraph, η κρίση στη Deutsche Bank μπορεί να ρίξει την 'Ανγκελα Μέρκελ και, μαζί της, και όλο το οικοδόμημα του ευρώ.

Το πού σταματά η δραματοποίηση και πού φτάνει ο πραγματικός κίνδυνος το αποτιμούν ξανά αυτές τις μέρες οι αγορές και το έως τώρα «ταμείο» μάλλον δεν είναι ενθαρρυντικό: Η μετοχή της Deutsche Bank έχει χάσει από τις αρχές της χρονιάς έως τώρα πάνω από το 50% της αξίας της, η κεφαλαιοποίησή της έχει πέσει στα 14,5 δισεκατομμύρια ευρώ – ήτοι, και σε όρους δολαρίων, μόλις 2 δισ. δολάρια πάνω από το πρόστιμο των 14 δισ. δολαρίων που καλείται να καταβάλει στις ΗΠΑ – και ο Βρετανός διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας Τζον Κράιαν έχει ήδη δρομολογήσει πρόγραμμα περικοπών με μείωση προσωπικού κατά 25% και πωλήσεις θυγατρικών του ομίλου στο εξωτερικό.

Τα σενάρια κρατικής διάσωσης

Σ’ αυτό το κλίμα οι διαρροές περί κρατικών σχεδίων διάσωσης διαδέχονται η μία την άλλη, με τελευταίο το χθεσινό δημοσίευμα της Die Zeit που έφερε τη γερμανική κυβέρνηση να επεξεργάζεται σενάρια ακόμη και για απ’ ευθείας μεταβίβαση στο κράτος του 25% της Deutsche Bank.

Τα εν λόγω σενάρια διαψεύστηκαν ακαριαία από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, όπως συνέβη και με τις πληροφορίες του Focus για αίτημα κρατικής ενίσχυσης από την ηγεσία της τράπεζας. Η βαθιά ζημιογόνος όμως, και όλο πιο αγωνιώδης, πορεία της Deutsche Bank ίσως δοκιμάσουν σύντομα την αντοχή τόσο των εν λόγω διαψεύσεων όσο και του δόγματος «ουδετερότητας» της γερμανίδας καγκελαρίου.

Ο πόλεμος Σόιμπλε κατά Ντράγκι

Τα προβλήματα για τη γερμανική τράπεζα ξεκίνησαν, και εξακολουθούν να εστιάζονται, στον επενδυτικό της κλάδο. Με το ιλιγγιώδες άνοιγμα των 72,8 τρισ. δολαρίων στην αγορά παραγώγων και με το 85% του τζίρου της να προέρχεται από τον επενδυτικό κλάδο, η Deutsche Bank ψάχνει πυξίδα σε μια εποχή όπου, πλέον, είναι πολύ δύσκολο να ρισκάρει και να «τζογάρει» για μεγάλα κέρδη.

Με το κύρος της τραυματισμένο από μια σειρά σκανδάλων – ανάμεσά τους και την υπόθεση χειραγώγησης του Libor που της κόστισε πρόστιμο 1,7 δισ. στερλινών – η Deutsche Bank επιχείρησε ανεπιτυχώς να προσαρμοστεί τα τελευταία χρόνια στους νέους, αυστηρότερους τραπεζικούς κανόνες που βάζουν φρένο στις πρακτικές ανάληψης ρίσκου και, κατ΄επέκταση, και στα περιθώρια κέρδους των τραπεζών. Τα εν λόγω περιθώρια, δε, περιορίζουν ακόμη περισσότερο και τα χαμηλά επιτόκια, γεγονός που οι αναλυτές θεωρούν ότι συνδέεται στενά και με τον πόλεμο που έχει κηρύξει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατά του Μάριο Ντράγκι και της χαλαρής νομισματοπιστωτικής πολιτικής της ΕΚΤ.

Το αμερικανικό πρόστιμο-μαμούθ

Το πρόγραμμα περικοπών που εξήγγειλε ο Τζον Κράιαν ανέκοψε προσωρινά, πριν από λίγους μήνες, τις ανησυχίες, όμως τη χαριστική βολή ήρθε να δώσει η επιβολή του προστίμου των 14 δισ. δολαρίων από τις αμερικανικές αρχές για την υπόθεση με τις παράτυπες πωλήσεων ομολόγων της στεγαστικής αγοράς στις ΗΠΑ πριν από μια δεκαετία.

Κατά τον γερμανικό Τύπο το σοκ ήταν πολύ πιο ισχυρό απ’ ό,τι άφησε να διαφανεί το Βερολίνο, καθώς η ηγεσία της Deutsche Bank ανέμενε ότι το πρόστιμο δεν θα ξεπερνούσε τα 2,5 δισ. δολάρια. Και, παρά τη δημόσια αποστασιοποίηση, εξίσου ισχυρή ήταν και η πολιτική δυσαρέσκεια που κατευθύνθηκε από τη γερμανική καγκελαρία προς την Ουάσιγκτον.

Στο δια ταύτα όμως, το ανοιχτό ερώτημα που θέτουν επιτακτικά πλέον οι αγορές είναι εάν όντως η Deutsche Bank αντέχει να πληρώσει τα 14 δισ. δολάρια χωρίς τριγμούς που θα απειλούσαν με ντόμινο σύσσωμο το τραπεζικό γερμανικό σύστημα.

Τα διλήμματα της Μέρκελ

Τη δε απάντηση είναι πολύ πιθανό να κληθεί να τη δώσει η ίδια η 'Ανγκελα Μέρκελ, εάν το πρόγραμμα πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων ή και ενδεχόμενη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου αποδειχθούν ανεπαρκείς. Σε αυτή την περίπτωση, η μόνη διαφυγή θα είναι η κρατική στήριξη – μια προοπτική, που η Γερμανίδα καγκελάριος απορρίπτει, αυτή τη στιγμή, κατηγορηματικά.

Πρόκειται για μια απάντηση πολιτικά αναμενόμενη αυτή τη στιγμή. Η Μέρκελ που άφησε τις ελληνικές τράπεζες στην τύχη τους το 2009, που εισήγαγε κι έκανε σημαία της τους κανόνες του bail in και αρνήθηκε σθεναρά την οποιαδήποτε κρατική στήριξη στο ιταλικό τραπεζικό σύστημα εφέτος, δεν μπορεί να διανοηθεί να ζητήσει από τους Γερμανούς φορολογούμενους να στηρίξουν την Deutsche Bank – έστω κι εάν πρόκειται για τη δική τους τράπεζα.

Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

Κατά τους αναλυτές, ωστόσο, η Μέρκελ βρίσκεται απλώς μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. «Η πολιτική προοπτική μιας κρατικής διάσωσης είναι φρικτή, αλλά οι οικονομικές συνέπειες μιας κατάρρευσης της Deutsche Bank είναι ακόμη χειρότερες», έγραψε χαρακτηριστικά η Telegraph, προσθέτοντας: «Αποκλείοντας την κρατική διάσωση, η Μέρκελ ίσως λύνει το άμεσο πολιτικό πρόβλημα. Εάν η κρίση επιδεινωθεί όμως, όπως είναι πιθανό, ουδείς μπορεί να σκεφτεί ότι θα επιμείνει στην ίδια γραμμή. Μιας μορφής διάσωσης θα υπάρξει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, και τότε τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα.

Διότι στην πραγματικότητα, όπως επισημαίνουν οι αναλυτές της εφημερίδας, η Μέρκελ παίζει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι με τη Deutsche Bank. Εάν η άρνησή της για κρατική στήριξη οδηγήσει τη Deutsche Bank στο χείλος της κατάρρευσης, αυτό θα σημάνει αυτομάτως το τέλος της καγκελαρίας της. Κι εάν επιχειρήσει να τη σώσει την ύστατη ώρα, τότε θα κλονιστεί το ευρώ λόγω της παραβίασης των κανόνων, που η ίδια η καγκελάριος επέβαλε...

________________

http://tvxs.gr/news/eyropi-eop/mporei-i-deutsche-bank-na-riksei-ti-merkel-kai-eyro

Αδημοσίευτη αλληλογραφία του Έλγιν για τα Γλυπτά του Παρθενώνα: «Θα συνεχίσω να πριονίζω τα ανάγλυφα»

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

26 Σεπτεμβρίου 2016

«Θα συνεχίσω τις ανασκαφές με την πιο μεγάλη θέρμη στο Ναό της Αθηνάς και θα συνεχίσω να πριονίζω τα ανάγλυφα» έγραφε στην αλληλογραφία του με τον Ελγιν ο βοηθός του

«Είναι μία εργασία που απαιτεί χρόνο- Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατόν να έχουμε το σύνολο της Πανδρόσου εγώ δεν απελπίζομαι για μία από τις Καρυάτιδες».

Ο κόσμος, που είχε κατακλύσει το αμφιθέατρο του Μουσείου Ακρόπολης για το διήμερο διεθνές επιστημονικό συνέδριο «Τα γλυπτά του Παρθενώνος: 200 χρόνια από την ιδιοποίησή τους από το Βρετανικό Μουσείο» (διοργάνωση του «Συλλόγου των Αθηναίων»), άκουγε με κομμένη ανάσα.

Το παραπάνω απόσπασμα (με ημερομηνία 5 Ιανουαρίου 1802) από τις επιστολές που έστειλε στον εργοδότη του Έλγιν ο Ιταλός ζωγράφος Τζοβάνι Μπατίτσα Λουζιέρι, ο άνθρωπος που συνέβαλε καταλυτικά στην άνευ προηγουμένου βίαιη απόσπαση των Γλυπτών του Παρθενώνα -και όχι μόνο-, ήταν μέρος όσων ανέφερε στην ανακοίνωσή της η Τατιάνα Πούλου, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αθηνών, που ερεύνησε το αδημοσίευτο σήμερα Αρχείο Έλγιν.

Όσα ακόμα ακούστηκαν, ίσως για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό από τότε που γράφτηκαν, προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον, αλλά και αποτροπιασμό:

«Ελπίζω να μην μου δημιουργήσουν καμία δυσκολία για να συνεχίσω την ανασκαφή στο Ναό της Αθηνάς και να μπορέσω να πάρω στην κατοχή μου όλα τα τμήματα γλυπτών που θα βρω.

Ο κύριος Χάντ έγραψε στην Εξοχότητά σας για λογαριασμό μου να προσκομίσετε στην Αθήνα μία δωδεκάδα πριόνια για μάρμαρο, διαφόρων μεγεθών το συντομότερο δυνατό. Μου χρειάζονται τρία ή τέσσερα, 20 πόδια μακριά ώστε να κόψω ένα μεγάλο ανάγλυφο, το οποίο δεν μπορεί να μετακινηθεί, χωρίς να μειώσουμε το βάρος του» (20 Σεπτεμβρίου 1801).

«Κάνω ό, τι μπορώ για να αυξήσω τη συλλογή σας, Μιλόρδε. Πήρα την άδεια του Δισδάρη να κατεβάσω ένα δωρικό κιονόκρανο από τον Παρθενώνα, αλλά πρέπει να το πριονίσω στα δύο, αν το άλλο είναι αρκετά μεγάλο, αυτό είναι τεράστιο. Οι πόρτες του κάστρου δεν είναι τόσο μεγάλες για να μπορέσει να περάσει» (4 Οκτωβρίου 1802).

Ο Τζοβάνι Μπατίστα Λουζιέρι είχε προσληφθεί από τον Έλγιν μαζί με άλλους καλλιτέχνες από την Ιταλία για να κάνουν εκμαγεία και να προετοιμάσουν λεπτομερή αρχιτεκτονικά σχέδια.

Τα όσα διαδραματίστηκαν τα έτη 1801-1804, με πρωταγωνιστή τον Ιταλό ζωγράφο, έγιναν μέρος μιας πολύ σημαντικής ανακοίνωσης που κέρδισε τις εντυπώσεις.

Εξίσου ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι υπόλοιπες ομιλίες, όπως αυτή της Μαρίας Ιωαννίδου, πολιτικού μηχανικού και επίτιμης διευθύντριας της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΥΣΜΑ), η οποία αναφέρθηκε σε ένα θέμα που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό: Στα αρχιτεκτονικά μέλη των μνημείων της Ακρόπολης (Παρθενώνα, Ερέχθειο, Αθηνά Νίκη), που επίσης λεηλατήθηκαν από τον Έλγιν την περίοδο 1801- 1804 και σήμερα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο.

«Οι αναστηλώσεις των μνημείων από την Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) αποτέλεσαν ιδανική χρονική συγκυρία για την επιστροφή και επαναφορά στα μνημεία των αυθεντικών μελών.

Ήταν μια ευκαιρία η οποία δυστυχώς παρέμεινε ανεκμετάλλευτη», ανέφερε η κ. Ιωαννίδου, συμπληρώνοντας ότι παρά τις κατά εποχές προσπάθειες της ελληνικής πλευράς, το αίτημα επιστροφής των αρχιτεκτονικών μελών των μνημείων δεν είχε θετική ανταπόκριση.

«Ίσως επειδή συνδεόταν από βρετανικής πλευράς με τη διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα: Ενδεχομένως η υποχώρηση στα αρχιτεκτονικά μέλη θα οδηγούσε σε ανάλογη υποχώρηση στα γλυπτά. Ωστόσο, η τοποθέτηση των αντιγράφων τους στις θέσεις των αυθεντικών μελών -όπου αυτό έχει γίνει- δεν αποτελεί οριστική αποδοχή της παραμονής τους στο Βρετανικό Μουσείο, καθώς το θέμα παραμένει ανοικτό και επίκαιρο», σημείωσε η ομιλήτρια.

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το άκρως αισιόδοξο σενάριο της «Financial Times» για την Ελλάδα

ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΥΠΟΣ

Επτά σενάρια, τα οποία μπορεί να αποδείξουν ότι οι καταστροφολόγοι για την πορεία της ΕΕ είναι αναίτια απαισιόδοξοι, καταγράφει ο Tony Barber σε άρθρο του στην εφημερίδα Financial Times.

«Κατά περιόδους, μπορεί να φαίνεται ότι μόνο ένας που πάσχει από παραισθήσεις θα τολμούσε να πει ότι, τους επόμενους 12 μήνες, η ΕΕ θα αποφύγει τους επικίνδυνους βράχους και θα πλεύσει σε πιο ήρεμα νερά. Ωστόσο, δεν είναι υποχρεωτικό να πηγαίνει πάντα λάθος ό, τι μπορεί να πάει λάθος», σημειώνει χαρακτηριστικά ο συντάκτης.

Ένα από τα σενάρια αυτά αφορά μάλιστα στην Ελλάδα. «Σε ένα έβδομο (σενάριο), η Ελλάδα συμφωνεί με τους πιστωτές της, λαμβάνει την επόμενη δόση από τη χρηματοδοτική βοήθεια και έρχεται πιο κοντά στη μακροπρόθεσμη ελάφρυνση του χρέους», γράφει ο συντάκτης του άρθρου.

Στο πρώτο σενάριο, σημειώνει ο Barber, η 'Ανγκελα Μέρκελ ανακάμπτει από τις ήττες στις εκλογές στα κρατίδια του Μεκλεμβούργου - Δυτικής Πομερανίας και του Βερολίνου και επανεκλέγεται καγκελάριος στις εθνικές γερμανικές εκλογές το επόμενο έτος. Σχηματίζει κυβέρνηση με τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Ελεύθερους Δημοκράτες, τους Πράσινους ή κάποιον συνδυασμό των κομμάτων αυτών. Η Γερμανία προσφέρει έτσι ουσιαστική πολιτική σταθερότητα στο κέντρο της Ευρώπης για την επόμενη τετραετία.

Στο δεύτερο σενάριο, ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, Αλέν Ζιπέ, κερδίζει τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, που θα γίνουν σε δύο γύρους, τον Απρίλιο και τον Μάιο. Αυτό είναι εύλογο, σημειώνει ο αρθρογράφος, επειδή ο Ζιπέ προηγείται στη δεξιά παράταξη. Θα κέρδιζε όχι μόνο τον σοσιαλιστή υποψήφιο, αλλά και τη Μαρίν Λεπέν, που είναι υποψήφια του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.

Στο τρίτο σενάριο, ο Ολλανδός λαϊκιστής πολιτικός Γκέρτ Βίλντερς, που είναι κατά των μεταναστών, και το κόμμα του PVV, δεν έχουν την καλή επίδοση που αναμένεται στις εκλογές του Μαρτίου στην Ολλανδία. Το κόμμα VVD του Μαρκ Ρούτε, που είναι πρωθυπουργός από το 2010, παραμένει στην εξουσία επικεφαλής ενός μετριοπαθούς συνασπισμού.

Στο τέταρτο σενάριο, η εκλογή του Ζιπέ, της Μέρκελ και του Ρούτε δημιουργεί μία εποικοδομητική ατμόσφαιρα για συζητήσεις με την πρωθυπουργό της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, για τους όρους της αποχώρησης της χώρας από την ΕΕ.

Στο πέμπτο σενάριο, οι προεδρικές εκλογές της Αυστρίας τον Δεκέμβριο κερδίζονται από τον Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν, τον ανεξάρτητο υποψήφιο υπέρ της ΕΕ, ο οποίος νικά τον Νόρμπερτ Χόφερ του ακροδεξιού κόμματος της Ελευθερίας. Στο έκτο σενάριο, η Ισπανία σχηματίζει τελικά κυβέρνηση, ίσως μετά από τη διενέργεια εκλογών τον Δεκέμβριο, των τρίτων σε ένα 12μηνο.

«Και τα επτά σενάρια έχουν καλές πιθανότητες να επαληθευθούν. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, σύννεφα στον ευρωπαϊκό ορίζοντα; Σε ένα όγδοο σενάριο, ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ», καταλήγει το άρθρο.

__________
από το: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/729571/to-akros-aisiodoxo-senario-tis-financial-times-gia-tin-ellada#ixzz4KpnFhGAN